Pascal Besselink

In een ontbindingsprocedure tussen het Van Gogh Museum en de directeur commercie oordeelde het Hof in hoger beroep dat werkgever ernstig verwijtbaar had gehandeld o.a. omdat werkgever in de loop van 2020 geen serieuze poging had ondernomen, eventueel met inzet van een mediator, om tot verbetering van de samenwerking te komen.

Als (1.) de bedrijfsarts mediation adviseert, (2.) de werkgever dit advies opvolgt, (3.) de werkgever de werknemer in het mediationtraject betrekt en (4.) de werkgever geen onredelijke voorwaarden aan die mediation verbindt moet de werknemer toch wel heel voorzichtig zijn met het weigeren van, niet meewerken aan of (laat staan) het frustreren van die mediation (lees: zal werknemer het mediationadvies moeten opvolgen).

Op grond van artikel 7:629 BW heeft werknemer recht op loon tijdens ziekte. Als de bedrijfsarts werknemer (gedeeltelijk) arbeidsgeschikt acht en werknemer is het hier niet mee eens kan werknemer een deskundigenoordeel aanvragen bij UWV of een second opinion bij een andere bedrijfsarts.

Werknemer zelf? De huisarts? Of misschien werkgever?

Weet je nog, die zaak van die werknemer van Stichting De Waalboog, die op LinkedIn, berichten plaatste en deelde over o.a. het coronavirus en vaccinatie die haaks stonden op het beleid en de visie van haar eigen werkgever?

Onlangs werd, in mijn optiek, een opvallende uitspraak uit 2019 gepubliceerd op rechtspraak.nl. Het ging om een officiële waarschuwing. Het komt natuurlijk wel vaker voor dat een werknemer een officiële waarschuwing krijgt en die waarschuwing door de werkgever aan het personeelsdossier wordt toegevoegd. Ook komt het vaker voor dat de werknemer hier dan schriftelijk tegen protesteert en verzoekt dat protest in dat zelfde dossier te stoppen om zo negatieve dossieropbouw tegen (proberen) te gaan. Wat in deze zaak gebeurde zie je minder vaak.

Onlangs in o.a. het Algemeen Dagblad*, naar aanleiding van de Kroniek twee jaar corona-arbeidsrechtspraak, een overzicht van de vijf meest opvallende corona-arbeidsuitspraken.

Nog maar een paar maanden en dan is het al weer 1 juli. De datum waarop volgens sommige werkgevers de wettelijke vakantiedagen over 2021 automatisch vervallen. Maar is dat wel zo?

In de Kroniek twee jaar corona-arbeidsrechtspraak* concludeerde ik, ogv gepubliceerde lagere rechtspraak, dat corona geen grondslag biedt werknemers te verplichten vakantiedagen in te leveren of op te nemen. Omdat het verplichten vakantiedagen op te nemen werknemers veel minder raakt dan het niet of maar gedeeltelijk uitbetalen van loon lijkt mij, desondanks, nog steeds goed verdedigbaar dat in geval van onvoorziene omstandigheden (de coronacrisis is door verschillende rechters als zodanig gekwalificeerd) een andere uitkomst denkbaar is. Die andere uitkomst kwam voorbij in onderstaande uitspraak.

De ontslaggrond 'frequent verzuim' slaagt eigenlijk nooit. De juridische lat ligt hoog en is voor grote werkgevers bijna onhaalbaar. Onaanvaardbare gevolgen zouden door kleinere werkgevers met minder vervangingsmogelijkheden wellicht eerder aannemelijk gemaakt kunnen worden, maar het blijven ook dan 3 flinke hordes die genomen moeten worden. Enkele voorbeelden waarin ontbinding ogv gesteld frequent verzuim werd afgewezen.