Jeroen Busscher

HR kent doorgaans twee problemen. De eerste: HR wordt niet serieus genoeg genomen als strategisch sparringpartner. En nummer twee: de business maakt te weinig gebruik van onze producten. Zou het ene wellicht met het andere te maken kunnen hebben?

Weet u hoe u een slechte manager herkent? Vrij eenvoudig: die klaagt voortdurend dat hij of zij het zo druk heeft. Waarom maakt klagen over drukte iemand tot slechte manager? Weer vrij eenvoudig: vraag uzelf af wat drukte is. Maar niet te vroeg juichen, dit is niet het zoveelste bash-the-manager stukje. In deze column ligt HR op het hakblok. Maar je kunt verschil maken. Door de hefboom te vinden.

Corona brengt heel veel ellende. Maar zoals met alles: er is ook een keerzijde. Corona maakt namelijk ook een aantal dingen mogelijk die lang muurvast zaten. Één daarvan is vergaderen. Nú is het moment om vergaderen definitief af te schaffen.

Gisteren had ik een bespreking bij een klant over een project rond samenwerking tussen verschillende afdelingen. Het woord ‘burn-out’ viel vier keer. Een van de leden van het projectteam was afgehaakt, burn-out, op de gang stonden twee medewerkers te praten: “ik zit tegen een burn-out aan...”, een collega belde de volgende afspraak af, overwerkt: “hopelijk geen burn-out”, nieuwspush op mijn Ipad: 'burn-out cijfers weer gestegen.'

De meeste HR-adviseurs zijn erg ambitieus. Ambitie is prima maar draagt een gevaar in zich. Een teveel aan ambitie brengt falen, teleurstelling en uiteindelijk schade. Als dat schade aan mensen is is dat een extra ernstige zaak.

Soms ruik je het in de lucht: het hoogtepunt van de hype is voorbij. Ik voelde dat ineens bij de term ‘agile’. Niet dat we weer terug gaan naar ouderwetse afdelingen en een baas die ons zegt wat we moeten doen. De term is echter over zijn hoogtepunt heen. Een tijd moest alles ‘agile’; agile organisaties, agile leiderschap, agile teams, agile medewerkers.

Natuurlijk is het heel belangrijk dat medewerkers gedreven zijn. Natuurlijk is het belangrijk dat medewerkers zingeving ervaren in hetgeen ze doen, wie wil zich immers nutteloos voelen? (Vraag me alleen niet waarom het ‘purpose’ moet heten.) Natuurlijk is het belangrijk dat medewerkers blijven leren en nadenken over waar ze staan in hun carrière. Natuurlijk is het van onschatbare waarde dat talent bij ons wil werken en zich kan ontwikkelen. Maar...(bij zo’n opening weet je dat er een ‘maar’ aankomt) je moet een kind niet leren voetballen voordat het kan lopen. Zo zei mijn moeder het altijd.

In onze hedendaagse organisaties is zelfsturing steeds meer de norm. Dat is logisch. Medewerkers leveren steeds minder toegevoegde waarde in de vorm van herhalend werk, dat doen tegenwoordig de computers, machines en robots. De toegevoegde waarde van hedendaagse medewerkers zit steeds meer in uniek en eenmalig werk: projecten, innovatie, maatwerk, verbeteringen.

Het is niet te geloven, maar ik hoor nog steeds dat in organisaties ‘coachend leiderschap’ gepredikt wordt. Zelfs door HR-afdelingen, terwijl die toch als eerste zouden moeten inzien wat een rabiate onzin het is. Een leider kan helemaal niet coachen, nooit. Dat heeft niks met de kwaliteiten van de leider of de manager te maken, maar met de grondbeginselen van coaching.

De mens is een conformistisch wezen. Bij HR werken mensen. Voelt u hem aankomen? Ja, te vaak blaten wij mee met de HR-clichés zonder na te denken wat we nu eigenlijk zeggen. Coachend leiderschap is daar een voorbeeld van.