Logo
  • Blog
  • 14 november 2019

We overvragen

De meeste HR-adviseurs zijn erg ambitieus. Ambitie is prima maar draagt een gevaar in zich. Een teveel aan ambitie brengt falen, teleurstelling en uiteindelijk schade. Als dat schade aan mensen is is dat een extra ernstige zaak.

Automatisering en mondialisering hebben het productieproces in onze organisaties in enkele decennia ingrijpend veranderd. Van lopende band-medewerkers zijn we projectwerkers geworden. Zelf nadenken, verantwoordelijk dragen, creativiteit en communicatief vermogen zijn de basiskwaliteiten voor bijna elk beroep geworden. Wij van HR jagen dit proces, onder aanvoering van overijverige managers, enthousiast aan. Wij willen immers graag strategisch sparringpartner zijn, dus omhelzen wij enthousiast de hypes van het agile tijdperk. We juichen bij Het Nieuwe Werken, scrum, coachend leiderschap en zelfsturende teams. Al deze vernieuwingen zijn makkelijk denkbaar, maar we vergeten één ding: zijn ze ook doenbaar?

Eigenschap van de mens is dat we steeds weer vergeten dat dat wat goed is voor onszelf niet noodzakelijkerwijs goed is voor de ander. Zo bedenken extraverte, goedgebekte managers dat een feedbackcultuur gewenst is. Ze vergeten hoe dat is voor introverte en minder goedgebekte mensen. Zo verzinnen we dat we mensen hun vaste plek op kantoor afnemen. Ze moeten immers openstaan voor andere ideeën en vooral heel flexibel zijn. Dus weg uit je kamertje en hop naar de flexibele werkplek. Wat het met mensen hun concentratie en veiligheid doet, vergeten we voor het gemak. Even een vraagje: gaat u vanavond het liefst naar steeds weer een andere plek of het liefst naar uw vertrouwde thuis?

Het is de vraag of dat wat we tegenwoordig van medewerkers vragen en vaak zelfs eisen, te doen is voor het leeuwendeel van die mensen. Iedereen moet flexibel zijn, terwijl maar een klein gedeelte van de mensheid dit talent bezit. We verwachten een ongehoord lerend en aanpassend vermogen terwijl de meeste mensen, laten we wel zijn, aartsconservatief zijn. En het ergste is: we zien iedereen als vormbaar. We verwijten mensen hun conservatisme en behoefte aan zekerheid. Ze zijn niet ‘mobiel inzetbaar’. Realiseren wij onszelf de arrogantie van die term ‘inzetbaar’? Mensen zijn geen klei dat je zo kan vormen als je wilt en geen dingen die je inzet. Mensen zijn gewoon mensen. Vaak dom, vaak egoïstisch, kortzichtig en conservatief. Dat we willen dat ze anders zouden zijn verschaft ons niet het recht mensen als dingen te behandelen. Wat mensen aankunnen zou de norm moeten zijn, niet wat we willen of wat we fantaseren.

Onze veranderzucht raakt zo langzamerhand een morele grens. We moeten als HR ons moreel kompas weer uit de kast halen en niet klakkeloos achter hypes aanlopen. We moeten van de denkbare wereld terug naar de doebare wereld. De mens is de norm. Human Resources weet u nog?

Producttips

Volg HR Praktijk

Word gratis lid en ontvang op dinsdag en donderdag het laatste HR-nieuws in uw mailbox! Én als lid krijgt u ook toegang tot exclusieve online artikelen.