Ondertussen draaien organisaties gewoon door. Krakend en piepend weliswaar. Maar bottomline: de managers zijn weg en het leven gaat door. Toch staan managers nog steeds hoger in de hiërarchie van een organisatie en zijn ze vaak transactioneel ingesteld. 'Ik handhaaf, dus als jij je aan de regels houdt dan word je beloond.' Doe je dat niet, dan word je gestraft. Maar dat werkt niet meer in een tijd waarin we niet weten wat er morgen gaat gebeuren. Moet Frederick Taylor plaats gaan maken voor Charles Darwin?

Wat mij betreft staat de beroepsmanager ter discussie. Die rol kan heel goed worden opgepakt door iemand die op dat moment het beste past. Los van de hiërarchie. Met nieuwe bagage. Die snapt welke talenten nu nodig zijn om dit probleem op te lossen. Die het proces kan ontwerpen en begeleiden, waar het team doorheen zal gaan. Die randvoorwaarden optimaliseert. Die geruisloos van rol wisselt. Mentor, coach, leraar en soms toch de leider die de weg wijst. Die de linker- en de rechterhersenhelft verbindt. Dat mag je faciliterend of dienend noemen. Het maakt niet zoveel uit. Het is veel respectvoller, menselijker.

Managen blijft, maar fors anders dan de pedantheid waarmee we in onze business schools de managers hebben opgevoed. We zijn er nog niet, maar het ziet er al een stuk aantrekkelijker uit!