We snappen inmiddels heel goed dat de bestaande structuren niet kunnen innoveren. Organisaties zijn toekomstbestendig bij de gratie van de wendbaarheid van de mensen die er werken. En daarmee heeft de 21e eeuw ons een grote dienst bewezen. Namelijk het inzicht dat het aanpassingsvermogen en innovatiekracht van de organisatie vanuit de mensen zelf moet komen. Mensen die het vermogen hebben zich steeds opnieuw aan te passen aan snel veranderende situaties. Die de ontwikkelingen niet stoppen maar omzetten in vernieuwing.

De één-op-één relatie tussen de prestatie van de organisatie, de wijze waarop mensen in hun werk zitten en de manier waarop ze worden ingezet is tastbaar geworden en wordt als noodzakelijk ervaren. En daarmee staan we met twee voeten in ons vakgebied. Niets nieuws zou je zeggen. Maar toch, we selecteren nog steeds op kennis, vaardigheden en ervaring. Kennis blijkt even houdbaar als verse vis. Voor je het in de gaten hebt zijn vaardigheden en ervaring voltooid verleden tijd. Wat we nu nodig hebben is mensen met een solide basis. Wat zijn hun drijfveren, hoe is hun persoonlijkheid? Hebben ze het vermogen om nieuwe vaardigheden, nieuwe kennis en nieuwe oplossingen te ontwikkelen?

HR en de menswetenschappen

We hebben onze interventies en onze taal aangepast aan de bedrijfskundige logica. Daarmee kan je mensen niet motiveren. Laat de bedrijfskunde, organisatiekunde en accountancy aan de bedrijfskundigen, de organisatieontwerpers en de boekhouders. Als het om mensen gaat is dat het terrein van HR en de menswetenschappen. Dit is een ander type wetenschap met haar eigen taal en eigen wetmatigheden en met hele harde resultaten.

Een simpel voorbeeld. Stel dat we onze kinderen zouden opvoeden zoals we onze managers leren hoe ze met hun medewerkers moeten omgaan. Dat je één keer per jaar met je kind aan tafel gaat zitten. Dat je tot die tijd je mond houdt. En bij goed gedrag een bonus in het vooruitzicht stelt. Wat voor kind wordt dat? Gelukkig zijn we als ouder van nature heel goed in staat onze kinderen te stimuleren, grenzen aan te geven, veiligheid te bieden, fouten laten maken, aanspreken op hun daden. Waarom doen we dat dan niet in ons werk?

Het goede nieuws is de erkenning dat we aan de slag moeten met de mensen, de medewerkers. Dat we de noodzaak voelen onze mensen te mobiliseren en motiveren. En dat we de energie die we daarmee losmaken weten om te zetten in innovaties. Organisaties voelen heel goed aan dat wie morgen relevant wil zijn, vandaag aan de slag moet met zijn mensen. Alleen hoe dat moet, is voor velen nog een grote vraag. En dat is nou precies ons vakgebied. HR aan het stuur!