Werknemer en ABN AMRO maken, conform de in het bedrijf gangbare praktijk en in afwijking van de Code Tabaksblat, afspraken over hoe om te gaan met een eventueel tussentijdse beëindiging van de arbeidsovereenkomst. In 2008 wenst de werkgever het dienstverband met de werknemer tussentijds te beëindigen. Conform deze regeling heeft werknemer bij vroegtijdige beëindiging van zijn dienstverband recht op een ontslagvergoeding van ruim 18 miljoen euro. Werknemer is echter bereid om zijn aanspraak te verlagen tot 8 miljoen.

 

ABN AMRO stelt zich op het standpunt dat een vergoeding van € 2.433.00,00 redelijk is, mede omdat de omstandigheden waaronder het dienstverband wordt beëindigd neutraal zijn en de arbeidsmarktpositie van de werknemer uitstekend is. Verder wijst de bank op de maatschappelijke opvatting dat dergelijke hoge ontslagvergoedingen tegenwoordig niet meer als redelijk worden ervaren.

 

Kennelijk nodig

De kantonrechter in Amsterdam (29 december 2008, LJN BG8560) overweegt allereerst dat het niet past om te oordelen over de maatschappelijke aanvaardbaarheid van een ontslagvergoeding. Hij vindt dat de argumenten van ABN AMRO geen aanleiding vormen om te oordelen dat de gemaakte afspraken door de werkgever niet nagekomen hoeven te worden. Daarbij overweegt de rechter dat ongeacht de hoogte van de ontslagvergoeding die is afgesproken, de werkgever die afspraken kennelijk nodig heeft geacht om de werknemer over te halen de bewuste functie te gaan bekleden. Hij wijst daarom de vordering van de werknemer toe.

 

Let op

Hoewel de opvattingen over hoge ontslagvergoedingen aan verandering onderhevig zijn en sinds 1 januari 2009 de kantonrechtersformule is versoberd, betekent dit nog niet dat daarom afspraken niet hoeven te worden nagekomen of dienen te worden gematigd.