In de eerste plaats stelt de kantonrechter vast dat het sociaal plan op de werknemer van toepassing is, namelijk via doorwerking in de arbeidsovereenkomst en via zijn aanvaarding daarvan. Vervolgens gaat de kantonrechter na of cao-partijen kunnen afspreken dat een vrijgestelde werknemer gedwongen kan worden vakantiedagen op te nemen in afwachting van het einde van de arbeidsovereenkomst: 

• de wet gaat uit van vaststelling van vakantie volgens de wens van de werknemer, waarin een recht voor de werkgever eenzijdig vakantie op te leggen niet past;
• bij cao kan wel worden afgesproken dat een werknemer verplicht is vakantiedagen op te nemen, maar alleen bij een tijdelijke of seizoensgebonden bedrijfssluiting en daarvan is hier geen sprake;
• vrijstelling van werkzaamheden wegens bedrijfseconomische omstandigheden zoals in deze zaak, komt altijd voor rekening van de werkgever;
• de wet bepaalt dat de werknemer bij het einde van de arbeidsovereenkomst recht heeft op uitbetaling van nog openstaande vakantiedagen, waarbij niet van belang is hoe de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

 

Kortom: de wettelijke regeling staat deze cao-regeling niet toe. Die is nietig, zodat het bedrijf de niet-genoten vakantiedagen alsnog moet betalen.

 

Individuele beëindigingovereenkomst

In een individuele beëindigingovereenkomst wordt ook vaak afgesproken dat een vrijgestelde werknemer zijn niet-genoten vakantiedagen opneemt. Dan komt zo’n afspraak tot stand in het kader van directe onderhandelingen tussen partijen over een ‘package deal’. Dat is in beginsel geldig. In deze zaak was het sociaal plan niet zo’n package deal waarover ook geen rechtstreekse onderhandelingen tussen het bedrijf en de werknemer hadden plaatsgevonden.

 

Kantonrechter Utrecht, 12 oktober 2011, LJN: BU3789