Die vraag kwam aan de orde in een procedure die een werknemer aanhangig maakte tegen zijn ex-werkgever. Deze had de werknemer in dienst genomen tegen een all-in loon van € 55,- per facturabel uur. De werknemer werd op basis van deze afspraak betaald.

 

Pas na het einde van de arbeidsovereenkomst beriep de werknemer zich erop dat deze afspraak in strijd was met de wet en dus nietig. Om die reden meende de werknemer alsnog recht te hebben op vakantie. Omdat het dienstverband inmiddels was geëindigd, zou die aanspraak uitbetaald moeten worden.

 

Europese richtlijn

De rechter stelde de werknemer in het gelijk, in die zin dat er inderdaad sprake is van een nietige afspraak. De wet en ook de Europese richtlijn over vakantie schrijven dwingend voor dat het wettelijk minimum aan vakantiedagen niet mag worden vervangen door een financiële vergoeding.

 

Dit leidt ook tot de conclusie dat de werknemer te veel loon heeft ontvangen, omdat het afgesproken loon ook een betaling bevat voor de vakantiedagen. De werknemer kan dus wel uitbetaling van de ten onrechte niet toegekende vakantiedagen vorderen, maar hij heeft ook eenzelfde bedrag ten onrechte ontvangen. Deze beide bedragen worden met elkaar verrekend, zodat werknemer niets te vorderen heeft.

 

Kantonrechter Zwolle, 20 oktober 2009, LJN: BK5893

 

De wettelijke bepalingen over zowel de opbouw als het opnemen van vakantiedagen bevatten grotendeels dwingend recht. Dit betekent dat werkgever en werknemer er niet vanaf kunnen wijken. Een bepaling in de overeenkomst waarmee van dwingend recht is afgeweken, is nietig (of vernietigbaar).