Marieke Wilke

Het psychologisch contract, de arbeidsrelatie tussen de werkgever in de zorg en de werknemer, de professional, krijgt door de COVID-19 een ander karakter. Zorgprofessionals, lees ook begeleiders hebben door COVID-19 meer risico in de uitvoering van hun vak ervaren. Ze hebben veel moeten dragen. Een applaus of een extra presentje is dat dan wel genoeg?

Dit was in het kort de vraag die wij kregen om mee aan de slag te gaan in het managementprogramma van De Grote Thuiszorgdag afgelopen juli. Daar kan je natuurlijk meteen allerlei vragen bij stellen, want wat is dan mislukt en wanneer is iets eigenlijk mislukt? We horen en zien het bij onze klanten ook wel terug: 'het lukt ze niet' (de teams), dus we denken er over om de zelforganisatie weer terug te draaien.

Zelfredzaamheid en Eigen regie is zowel voor cliënten als voor medewerkers ‘het motto.’ We zien dat dit vaak gemakkelijker gezegd is dan gedaan. Het nemen van regie gaat immers niet vanzelf. Zo ervaren medewerkers wel een probleem met werkdruk, maar verwachten in eerste instantie toch vooral van de organisatie dat zij er iets aan doen. Hoe kom je toch tot inzicht in het eigen vermogen dat het noodzakelijk is om er iets aan te doen? Een ervaring uit de praktijk.

Stellen van grenzen en helder communiceren over wat je wel en niet kunt, lijkt in het werk van (zorg)professionals, nu werkend in zelforganiserende teams, belangrijker dan ooit te voren.