Een werknemer van een professionele wielerploeg vordert na het einde van zijn vijfjarig dienstverband betaling van 135 vakantiedagen met een waarde van € 75.441,18 bruto. In de arbeidsovereenkomst is bepaald dat de werknemer per jaar recht heeft op 35 vakantiedagen, die in overleg met de werkgever mogen worden opgenomen. Bovendien staat daar in dat de werknemer gehouden is de vakantiedagen op te nemen in het jaar waarop deze betrekking hebben.

 

Eigen risico

De kantonrechter wijst de vordering van werknemer af omdat het voor zijn eigen rekening en risico komt dat hij buiten het wielerseizoen geen vakantiedagen heeft opgenomen. Dat de werknemer door zijn betrokkenheid bij zowel het zomer- als winterseizoen zijn vakantiedagen niet kon opnemen, betekent volgens de kantonrechter niet zonder meer dat hij dan aanspraak kan maken op uitbetaling van de vakantiedagen.

 

Inspanningsverplichting

In hoger beroep vernietigt het Hof Amsterdam de beslissing van de kantonrechter. Op de werknemer berust een inspanningsverplichting om vakantiedagen op te nemen in het jaar waarin ze zijn opgebouwd. Deze verplichting weegt echter niet op tegen de verplichting van de werkgever om erop toe te zien dat de werknemer de vakantiedagen opneemt. Op grond van art. 7:611 BW moet een goed werkgever waarborgen dat geen afbreuk wordt gedaan aan het arbeidsbeschermende doel van vakantie: recuperatie.

Op deze manier kan een werkgever ook een verlofstuwmeer voorkomen. Het is bovendien in strijd met art. 7:642 en 7:645 BW om in een arbeidscontract te bepalen dat niet opgenomen vakantiedagen komen te vervallen. Het hof beslist dan ook dat de vordering van de werknemer moet worden toegewezen.

 

Let op

Het kabinet heeft een wetsvoorstel ingediend zodat in de toekomst werknemers vakantiedagen binnen anderhalf jaar moeten opnemen, tenzij dit onredelijk is of andere afspraken met de werkgever zijn gemaakt.

 

Gerechtshof Amsterdam, 17 augustus 2010, LJN: BN 4215