Het is een besluit over de fiscale gevolgen die zijn verbonden aan het uitzenden van werknemers. Het besluit gaat vooral om de uitleg van het begrip werkgever. Dit is belangrijk voor het artikel dat in de meeste belastingverdragen staat en dat bekend staat als het 183-dagenartikel.

 

In principe geldt voor loon uit dienstbetrekking dat de werkstaat hierover belasting mag heffen. Er zijn echter uitzonderingssituaties waarin de woonstaat over dit loon mag heffen:

• de werknemer verblijft niet meer dan 183 dagen per jaar in de werkstaat;
• de werkgever van wie de werknemer loon ontvangt woont niet in de werkstaat of is er niet gevestigd;
• het salaris komt niet ten laste van een vaste inrichting van deze werkgever in de werkstaat.

 

Het is beslist niet gemakkelijk om vast te stellen wie de werkgever is voor de toepassing van de 183-dagenregeling. Doorslaggevend in deze zijn feiten en omstandigheden. Het nieuwe besluit geeft enkele praktische richtlijnen voor de beoordeling of er sprake is van werkgeverschap.

 

De Jager benadrukte hierbij dat de kwalificatie als werkgever voor verdragsdoeleinden niet altijd samenvalt met de kwalificatie van inhoudingsplichtige voor de loonbelasting.

 

Tip: U vindt het besluit op de website van het ministerie van Financiën.