Fase 1 Wat is van waarde voor de klant en wat is verspilling?

Werkgevers hebben werknemers in dienst, vast en flexibel, om diensten of producten te maken. Wanneer we de werknemer beschouwen als leverancier van arbeid en de werkgever als vrager van die arbeid, kunnen we de werkgever als klant beschouwen, die zich laat vertegenwoordigen door een leidinggevende. De werknemer stelt zich voor een bepaald aantal uren per week beschikbaar voor arbeid, tegen een vastgesteld loon. Doorgaans hebben de meeste werkgevers ook helder welke arbeid zij de medewerker willen laten doen en wat de inzetbaarheid van de werknemer moet zijn die bijdraagt aan het primair proces. Zodra dan de werknemer niet, of verminderd, inzetbaar is, ontstaat een verstoring in het proces ‘leveren van inzetbare medewerkers’. Immers, als leidinggevende heb je de taak om die inzetbaarheid volgens planning in te richten. De verstoring zorgt voor een teruglopen van de klantwaarde.

De leidinggevende, van wie een medewerker niet meer (volledig) inzetbaar is, heeft nu twee zaken aan zijn hoofd. Hij moet een claim op loondoorbetaling bij ziekte beoordelen èn hij moet onderzoeken welke functionele mogelijkheden er nog wèl zijn die dit proces ‘leveren van inzetbare medewerkers’ zo spoedig mogelijk herstellen. Alles wat niet bijdraagt aan ‘leveren van inzetbare medewerkers’ gaan we verspilling noemen.

In deze fase stel je jezelf als klant dus de vraag: ‘waaruit bestaat de waarde die wordt geleverd door mijn inzetbare medewerkers?’ Anders gezegd, het gaat om de inzetbaarheid die waarde toevoegt aan het primair proces en die te definiëren is in functionele mogelijkheden. Je kunt daarbij kijken naar functiebeschrijvingen en competentieprofielen als bronnen waarin staat over welke inzetbaarheid de medewerker zou moeten beschikken. Maar ook een definitie van wanneer een medewerker weer helemaal arbeids-, lees functiegeschikt is.