Met een topsporter als medewerker haalt een organisatie een extra dosis doorzettingsvermogen en resultaatgerichtheid in huis. Een bekende hockeyster of een topvolleyballer levert de organisatie bovendien een beter imago op, met een grotere kans op het genereren van free publicity. Dat is de uitkomst van een onderzoek dat Randstad liet houden onder een groot aantal topsporters.

 

Ook werkgevers spraken zich uit tijdens het onderzoek: HR-managers zijn op zich bereid te geloven dat topsporters 'iets extra's' brengen. Maar ze nemen topsporters er niet om aan. Uit het onderzoek blijkt dat de verwachtingen van de sporters en van de HR-managers die ze zouden moeten aannemen, mijlenver uit elkaar liggen. Een topsportcarrière is dus zeker geen garantie voor een succesvolle entree op de arbeidsmarkt, zo wijst het onderzoek uit.

Sport als compensatie tekort werkervaring
Bijna de helft van de topsporters denkt dat een sportcarrière het tekort aan werkervaring kan compenseren. Dat wordt tegengesproken door circa 70% van de ondervraagde HR-managers; zij menen dat de sportcarrière dit tekort niet compenseert.

Topsporters achten de kans dat zij aangenomen worden op een 'gewone' functie tijdens hun sportcarrière kleiner, maar na hun sportcarrière groter dan voor een gewone sollicitant. HR-managers hebben ook daar hun vraagtekens bij. Zij dichten topsporters na hun sportloopbaan bepaald geen hogere kansen op een baan toe dan 'gewone' sollicitanten. Slechts 17 procent geeft een topsporter een grotere kans op een baan bij een organisatie. Bij een topsporter die nog midden in zijn carrière zit, is die kans nog kleiner: 6 procent.