Maar soms, eigenlijk veel te weinig, breng ik Wessel naar bed. Dan lees ik een verhaaltje, zoals deze week een Disney-boekje over de nieuwe kleren van de keizer. Tijdens het voorlezen vroeg ik Wessel of hij wist wat wevers waren. “Die doen net of ze kleren maken.” Of hij wist wat bedriegers zijn. “Die laten je in je onderbroek lopen.” Wat een generaal is. “Dat is een soort knecht van de keizer.” Wessel had het boekje al veel vaker gehoord, dat was wel duidelijk. Hij had zijn eigen betekenis gegeven aan de woorden die in het boekje voorkwamen. Ik vroeg Wessel ook of hij wist wat een keizer is. “Iemand die de baas is.” Klopt Wessel, het is een soort koning. Toen Wessel sliep, heb ik toch maar even gegoogled wat het verschil is tussen een koning en een keizer. Zo heb ik geleerd dat een keizerrijk meerdere koninkrijken kan bevatten.

Eigen interpretatie

Dit tafereeltje rond bedtijd, met een zoon die zijn eigen betekenissen heeft gegeven aan woorden die hij vaker heeft gehoord, kom ik ook op het werk tegen. Zonder het zelf te merken spreek ik of hoor ik collega’s spreken over een gremium waarin besloten moet worden over dit topic, over het belang van commitment van het human capital voor de service-profit chain, de verbetering van de NPS en de uptime van onze services. En merk ik dat toehoorders hun eigen interpretatie hebben gegeven aan de betekenis van de woorden.

Het is de valkuil voor managers en HR-professional. Door het jargon, zoals voor HR-professionals bijvoorbeeld fube’s, performance-management en 'comp en ben', wordt de afstand tussen zender en ontvanger van informatie, tussen HR en de medewerkers groter. Het bedtijd-verhaaltje is best amusant en vast belangrijk en de toehoorders slapen er heerlijk van. En soms, dat is het allerergste, gebruiken we woorden, die we zelf ook niet helemaal begrijpen. Als keizers zonder kleren staan we voor de groep.

Deze bijdrage verscheen ook als blog op touchpoint.adp.nl