Daar heeft ze mij nooit iets over verteld…
Met een wat angstig gezicht vroeg ze tijdens de intake: “En als we dan een coachtraject starten, moet dan ook alles wat we bespreken met mijn baas gedeeld worden”?
Ik kon haar direct vertellen hoe ik hier vanuit integriteit, veiligheid en privacy van mijn cliënten mee omga. Dat was een opluchting voor haar… want ze wilde niet dat haar baas zou weten dat… Ik stelde haar de vraag waarom ze die onderwerpen niet wilde delen met haar baas, dan wel de HR-manager van het bedrijf.
En opnieuw kreeg ik te horen, zoals ik dat regelmatig hoor, dat ze zich niet veilig genoeg voelde om op het werk te vertellen wat er werkelijk speelde. Waarom ze werkelijk vaak zo moe was en soms verzuimde. Waarom ze werk afleverde van mindere kwaliteit en toch 100% haar best deed.
Eenmaal in contact met werkgevers/leidinggevenden hoor ik vaak dat ze wel degelijk gesprekken voeren met medewerkers. Dat ze ook vragen hoe het gaat… Dat ze ook de tijd nemen voor bijvoorbeeld maandelijkse gespreksmomenten wanneer een medewerker vast lijkt te lopen.
Veiligheid en vertrouwen
En toch voelen veel medewerkers zich niet ok als ze in gesprek zijn met hun ‘baas’. Want altijd weer voelen ze tussen de regels door dat ze het best kunnen zeggen dat het beter met ze gaat, dat ze niet verwachten binnenkort te gaan verzuimen, dat ze er alles aan doen om weer heel snel de oude te worden en dat ze er op de afdeling geen last meer van zullen hebben dat zij…. etc. Het gaat hier over veiligheid en vertrouwen!
Laat je vooraf vastgestelde plan los!
Als je als HR-medewerker in gesprek gaat met de medewerker omdat ze dit jaar al 3 keer ‘ziek’ is geweest dan is de kans groot dat het doel van je gesprek met haar is… Ervoor zorgen dat ze niet nog meer gaat verzuimen. Dat is op zich een prima doelstelling... De vraag is alleen 'Wat heeft zij werkelijk nodig om zich beter te voelen?' En om daar antwoord op te krijgen zul je moeten openstaan voor alle suggesties die er maar te bedenken zijn. Laat je vooropgestelde plan los, laat los wat de uitkomst van het gesprek moet zijn... Laat haar praten, laat haar vertellen en luister! Meer niet! Als de problematiek heftig is (bijvoorbeeld relatieproblemen, problemen met de kinderen, overspannenheid etc) is de kans groot dat je niet gelijk kunt praten over oplossingen.
Laat zien dat haar kwetsbaarheid helemaal ok is. Dat je geen verontwaardigd gezicht trekt als ze zegt dat ze echt niet weet hoelang ze dit nog trekt. Erken haar worsteling, zelfs als je hem niet begrijpt, je er een oordeel over hebt of denkt het makkelijk te kunnen oplossen.
Pas vanuit respect en veiligheid kun je verder praten. Pas dan komen vragen als: wat heb je nodig, wat zou je willen, wat kunnen wij doen en wat doe jij.. etc.
DUS; ga open een gesprek aan, laat de protocollen en standaard vragenroutes even voor wat ze zijn en luister zonder oordeel! Dan kom je in contact, dan kom je verder, dan hoor je waar het echte probleem zit en kun je samen gaan oplossen!
