Een werknemer heeft een arbeidsovereenkomst voor 45 uur per week. Er is een algemeen verbindend verklaarde cao van toepassing, die bepaalt dat een werkweek naar keuze 38 of 40 uur bedraagt en dat hier niet ten nadele van de werknemer van mag worden afgeweken (een minimum-cao). Voor overuren geldt een toeslag variërend van 50 tot 100 procent. Na het einde van de arbeidsovereenkomst vordert de werknemer uitbetaling van deze toeslag voor alle uren boven de 38 uren per week.

 

De werkgever vindt dat de wekelijkse arbeidsduur van 45 uur mocht worden overeengekomen. Deze afwijking van de cao is immers in het voordeel van de werknemer zijn, aangezien hij daardoor ook (structureel) een hoger loon heeft. Ook zijn pensioenopbouw en zijn recht op loondoorbetaling bij ziekte is daardoor gunstiger. Verder heeft de werknemer, volgens de werkgever, nooit geprotesteerd tegen de arbeidsduur van 45 uur per week.

 

Overuren

De kantonrechter volgt de werkgever niet in zijn verweer. Het verweer dat de werknemer nooit bezwaar zou hebben gemaakt tegen de 45-urige werkweek acht de kantonrechter onjuist, nog daargelaten of dat tot een andere beslissing zou moeten leiden. De uren boven de 38 uur per week dienen derhalve als overuren te worden aangemerkt en daarover dient een toeslag betaald te worden.

 

Tip

Arbeidsvoorwaarden die afwijken van een cao zijn niet toegestaan als het om een standaard-cao gaat. Als het om een minimum-cao gaat, dan mag alleen in het voordeel van de werknemer worden afgeweken. De vraag of iets in het voordeel van een werknemer is, wordt niet beoordeeld aan de hand van het gehele arbeidsvoorwaardenpakket, maar per afzonderlijk onderdeel daarvan.

 

Kantonrechter Dordrecht, 15 juni 2009, LJN: BJ0057